به نقل از «ایسنا»

چرا عده‌ای از اشخاص دست به سانسور خود می‌زنند؟

تاریخ انتشار: ۲۳ اسفند ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۹۴۶۶۸۳

ایسنا/ایلام یک روانشناس گفت: در فرهنگ‌هایی که انتقاد و نقدپذیری کم‌رنگ است، خودسانسوری در افراد رشد پیدا می‌کند، مثلاً در فرهنگ ایلام خودسانسوری بالاست.

«مهدی مومنی» با حضور در ایسنا اظهار کرد: خودسانسوری به شکلی بحث در مورد  یان منفعلانه و ابراز وجود سرکوب شدە است، افرادی که مولفه خود سانسوری در آن‌ها بیشتر است، عموماً افرادی هستند که در حیطه ابراز وجود و عزت نفس دارای نقص‌هایی هستند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی با اشاره به اینکه افرادی که میزان جراتمندی در آن‌ها بالا است، کم‌تر دست به خودسانسوری می‌زنند، گفت: امکان دارد هر شخصی متناسب با محیطی که در آن قرار دارد و هراس‌های روانی، فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و شغلی‌اش، یک مقداری در نشان دادن خود واقعی‌اش تردید داشته باشد، این اتفاق در لحظات اول ورود به جمع یا گروە بیشتر رخ می‌دهد، در شخصیت‌های بدبین و دارای تردید و سوءظن زیاد هم خودسانسوری بیشتراست.

این روانشناس در تعریف هراس روانی گفت: هراس روانی یعنی نگرانی‌هایی که تولید ذهن فرد است و در محیط بیرون واقعیت عینی ندارد، خیلی از هراس‌های روانی محصول دیدگاه غلط و ترسیده شخص است.

 وی افزود: این مسئله علاوه بر اینکه به عنوان یک موضوع فردی تلقی می‌شود، فرهنگ عمومی جامعه در تشدید یا کم‌رنگ کردن آن نقش دارد، همچنین افرادی که با سبک فرزندپروری استبدادی رشد یافته‌اند و والدین آنها امکان ابراز وجود و بیان دیدگاه‌هایشان را به آنان نداده است، بیشتر واقعیت‌های وجودی خود را پنهان می‌کنند و خودسانسوری ازهمین جا شروع می شود.

 این روانشناس در خصوص فرزندپروری استبدادی نیز خاطرنشان کرد: هر جایی که پدر و مادر بدون بیان منطق قوانین کودک را محدود و محصور در یک چهارچوب خشک وغیر منعطف کنند به این سبک فرزند پروری مستبدانه گفته می‌شود، یعنی بدون مشارکت کودک و مجال بیان به آن تمام هیجان‌ها و رفتارهای او توسط والدین مدیریت و کنترل می‌شوند.

مومنی ادامه داد: در فرهنگ‌هایی که انتقاد و نقد پذیری کمرنگ است، خودسانسوری در افراد رشد پیدا می‌کند، همچنین در فرهنگی که نقد و نقادی تشویق می‌شود و داشتن تفکر نقاد به عنوان یک مولفه خوب پذیرفته می‌شود، خودسانسوری کم‌رنگ می‌شود.

وی با تاکید بر اینکه مؤلفه‌های اجتماعی و فرهنگ عمومی در شکل دهی به خود سانسوری نقش بسیار موثری دارد، گفت: به یک شکلی فضای خانواده، فضای آموزش رسمی، شیوه مواجهه نهادهای فرهنگی همگی به افراد ساکت و سر به زیر پاداش بیشتری می‌دهد، در مقایسه با افرادی که اهل نقد و بیان بدون لکنت واقعیت‌ها هستند، برای مثال اگر بچه‌ای از والدین خود درخواست‌هایی داشته باشد و یا نظرات خود را در مقابل والدین بیان کند ممکن است والدین و حتی اطرافیان او را بی‌ادب و گستاخ بخوانند.

 این روانشناس اظهار کرد: شخصی که هیجانات، خشم، نگرانی، عشق، ترس، اندوه خود را بیان نمی‌کند در واقع دست به خودسانسوری روانی زده است، انگار یاد گرفته که نباید هیجانات خود را بیان کند.

وی با تاکید بر اینکه میزان خودسانسوری در فرهنگ عمومی ایلام بالا است، گفت: در فرهنگ عمومی ایرانیان از جمله فرهنگ ما ایلامی‌ها به دلیل مولفه‌هایی مانند آبروداری، ترس از برچسب خوردن، نقش پسرخوب ودختر خوب بازی کردن، حرمت نهادن به بزرگتر و... از بیان دیدگاه و احساسات خود مردد شده‌ایم، در صورتی که بیان دیدگاه‌ها و هیجانات خود اصلاً به معنای بی حرمتی و یا بی‌ادبی نیست، اینجا پرخاشگری است که نباید اتفاق بیفتد.

 مومنی افزود: برای اینکه یک جامعه و افراد آن از خودسانسوری دوری کنند نیاز به افراد آگاه خصوصاً مربیان و والدین آگاه داریم.

این روانشناس تصریح کرد: برای کاهش خودسانسوری در جامعه نیاز به آموزش در محیط‌های رسمی مانند مدارس و دانشگاه‌ها، ورود رسانه‌ها و خصوصا صدا و سیما به مباحثی در این حوزه داریم.

 این مشاور خانواده در خصوص آسیب‌های خودسانسوری نیز عنوان کرد: افرادی که از بیان افکار، اندیشه، احساسات و هیجان خود ناتوان هستند، آرام آرام تبدیل به یک انسان پر از خشم و احساسات منفی نسبت به خود می‌شوند. چنین فردی فکر می‌کند بسیار حقیر، ترسو، بزدل و محافظه‌کار است. چنین فردی مرتبا دچار خودتنبیهی و خود سرزنشگری می شود. به دنبال این‌ها عزت نفس و اعتماد به نفس فرد نیز کاهش پیدا می‌کند و در نهایت سلامت روان او تخریب می‌شود و چون همبستگی بالایی میان افسردگی و عزت نفس پایین وجود دارد، انسان‌هایی که یک خودپنداره مخرب از خود دارند عموماً دچار افسردگی می‌شوند.

وی ادامه داد: نکته دیگر این است افرادی که بسیار خودسانسوری می‌کنند سرانجام در یک جایی طغیان می‌کنند و حتی ممکن است دست به خودکشی بزنند.

مومنی گفت: تمام عوامل فرهنگی، آموزشی، رسانه، جامعه روانشناسان و جامعه شناسان باید به طور جدی موضوع خود سانسوری را در دستور کار قرار دهند و پیرامون این موضوع بحث‌های بسیاری شود تا نگرش‌ها به سمت پرسشگری و نقادی و به چالش کشیدن تغییر جهت یابد. انسان منتقد و پرسشگر قدر دانسته شود چرا کە در آموزه های دینی واخلاقی نیز بە چنین روحیە ای توصیه شدە است.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: استانی اجتماعی منطقه ایلام روانشناسي خودسانسوری استانی اجتماعی چهارشنبه سوری استانی اقتصادی استانی شهرستانها فرهنگ عمومی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۹۴۶۶۸۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

پله نوردی باعث افزایش طول عمر می شود

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از هلث دی نیوز، محققان دریافتند افرادی که به طور منظم از پله‌ها بالا می‌روند، در مقایسه با افرادی که همیشه از آسانسور استفاده می‌کنند، ۲۴ درصد کمتر در معرض خطر مرگ به هر دلیلی و ۳۹ درصد کاهش خطر مرگ ناشی از بیماری قلبی هستند.

نتایج نشان می‌دهد که بالا رفتن از پله‌ها با کاهش خطر ابتلاء به بیماری قلبی یا حمله قلبی، نارسایی قلبی یا سکته همراه است.

دکتر «سوفی پادوک»، محقق ارشد از بنیاد بیمارستان دانشگاه نورفولک بریتانیا، می‌گوید: «اگر انتخابی بین رفتن از پله یا آسانسور دارید، به سراغ پله‌ها بروید زیرا به حفظ سلامت قلب شما کمک می‌کند».

پادوک گفت: «بالا رفتن از پله یک شکل عملی و قابل دسترس از فعالیت بدنی است. با وجود این، اغلب افرادی که برای رسیدن به طبقه بالاتر عجله دارند، پله‌ها را نادیده می‌گیرند.»

پادوک می‌گوید: «حتی فعالیت‌های بدنی کوتاه مدت تأثیرات مفیدی بر سلامتی دارد، و دوره‌های کوتاه بالارفتن از پله‌ها باید یک هدف دست یافتنی برای ادغام در برنامه‌های روزمره باشد».

برای این مطالعه، محققان داده‌های ۹ مطالعه شامل بیش از ۴۸۰۰۰۰ نفر را جمع آوری کردند.

پادوک در ادامه افزود: «بر اساس این نتایج، ما مردم را تشویق می‌کنیم که پله‌نوردی را در زندگی روزمره خود بگنجانند. مطالعه ما نشان داد که هر چه از پله‌ها بیشتر بالا بروید، فواید بیشتری دارد. بنابراین، چه در محل کار، چه در خانه یا هر جای دیگر، از پله‌ها بالا بروید.»